<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《序》續指月錄 聶先作品集

續藏經   續指月錄

清 聶先編輯

天下有可以言傳者。有不可以言傳者。有可以言傳而究不可以言傳者。其可以言傳者。理之顯焉者也。人得而指焉者也。其不可以言傳者。理之微焉者也。人莫得而指焉者也。其可以言傳而究不可以言傳者。其理至顯至微。若近而遠。若淺而深。將指以為有。不知於何而見以為有。將指以為無。不知於何而見以為無。嗟乎。難言之矣。余少涉獵經史。竊慨夫圣賢之言。洋洋灑灑。炳炳麟麟。若日月之麗天。江河之行地。何人不可見。亦何人不可指也。至其微言妙義。心解神會。則多在語言文字之外。嗟乎。是又烏可得而指耶。至於竺氏之言。余固未嘗涉其津涘。顧安所識其只言片句。遂足以照耀今古哉。茍舍吾儒精實之理。而浸淫於彼虛無寂滅之宗。是猶舍康莊。而騁足於羊腸九折之坂也。不已僻乎。吳門聶子樂讀者。研窮經史。復沈酣於宗門家言。繼瞿公幻寄指月錄。緝宋南渡后上下五百余年宗乘微言。鉤索源流。詳核世派。匯為一書。名續指月。噫嘻。聶子之志可為勤矣。七八年前。聶子郵是編示予曰。佛祖慧命。不絕如線。二派五宗。**所寄。愿吾子為我了此弘愿。余初不暇省。然竊笑所好之僻而志之勤也。去春來邗。吳園次先生介而造余曰。吾得夢征。此書必待子而成。得毋非夙因乎。余矍然起曰。有是哉。子之好誠僻矣。余何敢辭。復有鍾山劉覺岸先生。秦郵孫孝則先生。參互考訂。於是廣募檀施。鳩工庀梓。亟為刊布。第吾聞竺氏之學。以一絲不掛為上乘。萬慮皆空為絕德。不立文字。不下注腳。如指月之后。話月聽月。皆以月為喻。嗟乎。其可以言傳耶。其不可以言傳耶。其可以言傳而究不可以言傳耶。余皆不可得而指也。后之覽者。倘即以余之所以笑聶子者還以笑余也。抑又何辭。

康熙十九年正月上元日古歙弟江湘拜題於廣陵之文選樓。

亚洲精品在线播放