<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《七經孟子考文補遺》作者:山井鼎

七經孟子考文補遺一百九十九卷。清康熙年間日本人山井鼎撰,日本人物觀補遺。山井鼎生卒年及事跡均不詳,又名神生,字君彝。物觀生卒年及事跡均不詳,字叔達。史載日本上毛(地名)有參議小篁遺址,足利氏興,因其地建學校,多藏古書。康熙初鼎即在此得《七經孟子》古本,是唐朝時傳至日本的,又得宋本《五經正義》,遂作此書。日本御門帝享保年間(清康熙末年),官府命物觀等人搜集諸本,為之補遺(參余嘉錫《四庫提要辨證》,一說《補遺》成于清康熙九年,參周中孚《鄭堂讀書記》)。內容包括《周易》、《尚書》、《毛詩》、《左傳》、《禮記》、《論語》、《考經》、《孟子》。皆摘字為釋,不載全文,先經次注次疏次釋文。以汲古閣本為主,而以宋本、古本及明刻諸本校其異同,分為“考異”、“補缺”、“補脫”、“謹案”、“存舊”五大類。山井鼎所謂“宋本”,往往與漢、晉古籍及《經典釋文》別本、相臺岳氏諸本合,所稱用古本及足利本(指日本足利幕府時期印行的活字版,今已無從考證)以校諸本,竟為唐以前別行之本。儒家經典流傳下來的,除唐石經、陸氏釋文、賈孔正義外,以此書最古,此書雖不完整,卻可用來勘校唐以來經籍傳播中的錯訛。另外,此書對傳注、釋文、正義的校勘極為繁細,有些雖無足輕重,有些則極為精密,對經籍的整理功不可沒。當然,山井鼎及物觀所見,只限日本所有,其中錯訛在所難免,清代學者對此多所考證。此書何時傳入中國不得而知,清乾隆年間,阮元視學浙江時見之,命工依寫,刊成小版,并校勘訛字附于卷末,共四十卷。此書列《孟子》于七經之外而不合稱八經,是因為唐代《孟子》不列于經,此書仍襲唐制。

亚洲精品在线播放