<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《阿榮傳》白話元史 宋濂作品集

阿榮,字存初,姓怯烈氏。其父按攤為中書右丞。阿榮自幼就侍奉武宗,加入宿衛禁軍,后官至湖南道宣慰副使。溫迪罕為湖南宣撫使。事無大小都交阿榮主持辦理。當時各郡發生饑荒,阿榮把自己的俸祿拿一部分買米煮粥,賑濟饑民。廣西寇起,大家都惶惶不安,阿榮卻很鎮靜,督促官府整軍防守,故寇不敢入。后調任湖廣行省左右司郎中,又召回朝任僉會福院事,不久又任吏部尚書。泰定初年(1324),出任湖南宣慰使,后改為浙東道宣慰使都元帥,因病辭職。

天歷初年(1328),阿榮被起用為吏部尚書,不久任參議中書省事。二年,拜中書參知政事、知經筵事。晉升為奎章閣大學士、榮祿大夫、太禧宗..院使,總管神御殿事。文宗對他非常贊賞,阿榮也盡心于國事,知無不言。但久而久之,阿榮忽郁郁不樂,辭官南歸于武昌,至元元年(1335)卒。

原先,阿榮閑居時以文章自娛,博覽群書,研究前代政治之治亂得失,有所體會時便不禁嘆息道“:忠臣孝子乃國家之寶,為奇男子烈丈夫難道不應當如此嗎?”每天與一些布衣隱士們交游,游山玩水,彈琴做詩,日落忘返。尤精于術數之學,能推算出事之成敗、利和不利以搜集人之禍福、壽命之長短、地位之貴賤等,往往說中。天歷三年(1330)春在朝廷會考策論。與虞集相遇,頗有感慨地對他說“:今年科考一次,以后會停考,兩年后再恢復,那時人才倍出。”又說:“那時我是看不到了,你還可見。”虞集說:“但愿能像存初所說的那樣,人才倍出。今國家文治方興,未必會中止科舉。存初為國家世臣,精于文學,年青時就入朝為官,朝中上下左右都對你抱有希望。我衰老了,即或那時再見科考又有何用。”阿榮說“:這是氣數該如此。”問他何以知道,他默不回答。三年后阿榮卒。元統三年(1335)果然中止科舉,至正元年才恢復,正如阿榮所預言。

亚洲精品在线播放