<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《樂府補題》作者:佚名

樂府補題詞選。原書未署編者姓氏。元陳旅《安雅堂集》卷十二《陳行之墓志銘》,謂陳恕可有遺著《樂府補題》;而清黃虞稷《千頃堂書目》卷三十二著錄“仇遠《樂府補題》一卷”。《樂府補題》或是陳、仇二人所輯。此書為宋末遺民詞人之詠物詞專集。宋亡之后,王沂孫、周密、王易簡、馮應瑞、唐藝孫、呂同老、李彭老、李居仁、陳恕可、唐玨、趙汝鈉、張炎、仇遠等14位遺民詞人,先后在宛委山房、浮翠山房、紫云山房、馀閑書院和天柱山房結詞社唱和,分別以《天香》、《水龍吟》、《摸魚兒》、《齊天樂》、《桂枝香》五調分詠龍涎香、白蓮、莼、蟬、蟹。最終結集為《樂府補題》。因每次唱和并非諸家同時參與,故全書所錄僅37闋。集中詠物諸詞,皆寄托遙深。因詞作主旨隱晦曲折,故自清初以來,論詞者每欲追尋其創作本事。宋亡后,元僧楊璉真伽曾帶人盜發會稽(今浙江紹興)宋帝陵墓,劫取珍寶,毀棄遺骨。當時宋遺民唐玨、林景熙等人事后曾潛入墓地,收葬骸骨。清人厲鶚以為《樂府補題》諸詞所指即與此事有關。近人夏承燾作《樂府補題考》,又申此說,以為王沂孫諸人之詞均為楊璉真伽盜掘宋帝陵墓后作,“大抵龍涎香、莼、蟹指宋帝,蟬與白蓮則托喻后妃”。然亦有持異議者,以為《樂府補題》諸詞雖深含故國之思,然其創作與宋帝陵墓被盜事無關。此書元刻本已佚。今存最早之本為明吳訥《唐宋名賢百家詞》抄本,然在明代并無影響。清初朱彝尊發現此書后,攜至京師,蔣景祁見后激賞不已,遂付梓刊行。此書行世后,立即引起強烈反響,清初詞風為之一變。蔣景祁《刻瑤華集序》謂:“得《樂府補題》而輦下諸公之詞體一變,繼此復擬作‘后補題’,益見洞筋擢髓之力。”今通行本有《知不足齋叢書》本、《疆村叢書》本和《叢書集成初編》本。

亚洲精品在线播放