<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《忠經》作者:馬融

忠經闡揚儒家忠德的倫理學著作。一卷。舊本題為漢馬融 (79—166)撰,鄭玄注。馬融,字季長扶風茂陵(今陜西省興平縣)人,東漢著名經學家、文學家。曾任校書郎、議郎、南郡太守等。他遍注《周易》、《尚書》、《毛詩》、《三禮》、《論語》、《孝經》等書,使古文經學愈加成熟。有門徒千余人,鄭玄、盧植皆出其門。他除注群經外,還兼注《老子》、《淮南子》等。其著作已佚,清馬國翰《玉函山房輯佚書》、黃奭《漢學堂叢書》皆有輯錄。另有賦、頌等二十一篇,其文集已佚,明人輯有《馬季長集》。《忠經》擬《李經》為十八章,其經與注如出一手,后人認為是偽書。《四庫全書總目》指出: “考融所述作,具載 《后漢書》本傳,元(即玄,因避玄燁御諱,故改稱元——編者注)所訓釋,載于鄭志目錄尤詳,《孝經注》依托于元,劉知幾尚設十二驗以辨之,其文具載《唐會要》,烏有所謂《忠經注》哉?《隋志》、《唐志》皆不著錄,《崇文總目》始列其名,其為宋代偽書,殆無疑義。《玉海》引宋兩朝志載有海鵬《忠經》,然則此書本有撰人,原非贗造,后人詐題馬、鄭,掩其本名,轉使真本變偽耳。”該書有《津逮秘書》本、《學津討源》本、《廿二子全書》本、《叢書集成初編》本等。

亚洲精品在线播放