<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《春秋經解》作者:崔子方

春秋經解十二卷。崔子方(生卒不詳)撰。崔子方字彥直,又字伯直,號西疇居士,涪陵(今屬四川)人,宋代著名經學家。《永樂大典》引《儀真志》之崔子方與蘇軾、黃庭堅游,嘗為知滁州曾子開作《茶仙亭記》,并刻石于醉翁亭側,黃庭堅稱其為“六合佳士”。李心傳《建炎以來系年要錄》稱他于哲宗時三上疏乞置《春秋》博士,不報,乃隱居真州六合縣,杜門著書者三十余年。崔氏著述,除此書外,還有《春秋本例》、《春秋例要》。通觀崔氏之學,要在明“日月之例。”其《春秋本例序》云:“《春秋》之法,以為天下有中外侯國,有大小位,有尊卑。情有疏戚,不可得而齊也。是故詳中夏而略外域,詳大國而略小國,詳內而略外,詳君而略臣,此《春秋》之義,而日月之例所以生也。著日以為詳,著時以為略,又以詳略之中而著月焉,此例之常也。”此書之宗旨,據其《后序》稱,乃因戚《左氏》不著日月之例,且考圣人之例亦大疏略;而《公》、《穀》雖“知日月之例,然亦不知崩葬卒薨與弒君之無例”,所以“其辭至于乘亂而不可信。”因而此書重在闡發《春秋》一書的“日月之例”。其《自序》云:“圣人欲以繩當世之是非,著來世懲勸,故辭之難明者著例以觀之。例不可盡,故有日月之例,有變例。慎思精考,若網在綱。”由于崔氏執著于“日月之例”這個虛妄的大前提,故雖亦能發“諸家所未發”,自成一家,但其“過泥”、“偏駁”乃至荒誕之處自所難免。現存有宋刻本,《四庫》本是從《永樂大典》輯出的。

亚洲精品在线播放