<progress id="pltbd"></progress><cite id="pltbd"><span id="pltbd"><ins id="pltbd"></ins></span></cite><strike id="pltbd"><dl id="pltbd"></dl></strike><strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike>
<strike id="pltbd"><i id="pltbd"><del id="pltbd"></del></i></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike><strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"><dl id="pltbd"><del id="pltbd"></del></dl></strike><strike id="pltbd"></strike>
<span id="pltbd"></span>
<span id="pltbd"><video id="pltbd"></video></span>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<strike id="pltbd"></strike>
<ruby id="pltbd"><video id="pltbd"><del id="pltbd"></del></video></ruby>
<th id="pltbd"><video id="pltbd"></video></th>

《卷之四 節烈女》益智錄 解鑒作品集

壽如山,晉人也。富有田產,一子一孫。未幾而婦卒,未幾子與媳相繼卒,止剩一孫名得仁,尚未婚娶。及服滿,將擇吉,而仁復卒。仁所聘之妻邊氏聞卜,欲奔喪,母不欲,曰:“渠家無可依之人,一為之服,勢難擇配。”氏曰:“‘母也天只,不諒人只!’至死靡他,實女素志也。”涕泣不已。母曰:“俟殯期與汝偕往。”氏曰:“聞喪宜往,夫何俟!”氏至壽室,對靈大慟,哀哭異常。初則人以為過當,繼則咸以為可憐。及夕,母勸氏歸。氏曰:“是即女家,將焉歸?”勸之再四,不聽,母自歸。殯期尚違月馀,氏晝理喪務,夜傍柩寢,暇則呼天而泣,淚盡繼之以血。鄰里聞之,悉為之酸楚。比至葬,扶柩窀穸,顏色之戚,哭泣之哀,見者莫不痛惜。

壽氏累世單傳,無可過繼,氏甚以無后為虞。忽念祖翁雖老,身體尚健,遂市美婢,令侍祖翁寢。甫二年許,誕生一子,名之曰靜。襁褓中而婢忽卒,氏乃傭媼以乳之,自親保抱,不輕托人。其長育顧復,直等劬勞于母氏。及靜稍長,延師教之讀。靜聰慧,過目不忘,十六歲科試冠軍,因得婚于尚孝廉之女。至如山以老卒,靜心無忌憚,惟曼游是好。氏勸之,靜以叔翁自居,置若罔聞。年馀,家產殆盡矣已。氏晝夜涕泣,勺飲不入口者三日。靜心動,翻然自悔,親詣氏榻,切言改過。言之再三,氏仍慟哭不已,靜乃長跪榻前。靜妻尚氏曰:“叔跪矣,賢侄婦宜稍寬恕。”氏聞之,亦起跪榻上曰:“當侄婦之奔喪也,吾家無祭墓人矣。出冀幸萬一之謀,得叔生焉。不幸庶祖姑復故,彼時侄婦撫叔,委干就濕,日夜保護,豈好自苦?蓋以光前裕后悉在阿叔一人之身。今忽頓易素行,不事舉業,侄婦之所以期望于叔者已成畫餅,不惟死不瞑目,實無顏見祖翁于地下。”言已,復哭。靜聞氏言,亦不禁與之俱哭。尚氏勸之曰:“侄婦三日未食,汝與叔同跪多時,請少節之。”氏乃拭淚,令尚扶靜起。靜令尚進食,氏不食,靜夫婦苦勸之,氏乃食。氏以哀慟過度,致疾不起,靜奉湯藥如事母,月馀始瘥。嗣靜偶廢馳,氏輒飲泣不食。靜恐稍負氏意,銳心取進,遂連捷南宮,官至御史。上疏陳情,封氏為少淑人,賜節孝匾額。七十馀歲無病卒,靜之縗麻哭泣,如持親喪焉。

大義森嚴,至情悱惻。反復讀之,令人落淚。馬竹吾

亚洲精品在线播放